Ik zat stil achter in de klas. Wanneer een jarig kind binnen kwam mocht ik een potlood uit de kast pakken en die aan de jarige geven. Gezamenlijk met de klas een boek lezen…. Wat was dat vreselijk, al die langzamer lezende kinderen. Ik las onderwijl al het boek uit. Ik las sowieso alles wat los en vast zat.

Op vrijdag kregen we keuzewerk en kon onze leerkracht ook even directeur zijn. Ik koos vaak een groen plat ‘doosje’, waar je een kaart met vragen in stopte en kladpapier. Antwoorden kon je geven door met je potlood een stip te zetten in gaatjes. Ik kan me nog het gevoel herinneren wat dit gaf. Het materiaal corrigeerde zichzelf.  Hiermee kon je zo snel gaan als je wilde. Verder herinner ik me dat ik veel naar buiten keek. Ik kreeg weinig ‘de beurt’. Ik denk dat ik redelijk onzichtbaar was.

Mijn schooladvies was dan ook ‘laag’; Mavo. Ik herinner me dat we op een zondagmiddag naar een school zijn gaan kijken. Een gebouw met tralies voor de ramen. Ik weet ook nog dat ik zei: “Daar ga ik niet naar toe”.  Hoewel mijn ouders me vaak niet zo goed begrepen, vroegen ze in dit geval wat ik wilde. Dát wist ik wel: de scholengemeenschap verderop, een roodstenen gebouw met veel ramen, half in het water en een sterrenkoepel op het dak. Een school voor HAVO-VWO. Gelukkig liet de Citotoets zien dat ik dat met gemak in huis had. En mocht ik daar naar toe.

Zodra ik kon lezen was mijn droom leerkracht worden. Het niet gezien worden was en is voor mij de trigger om kinderen juist wel te zien, in al hun kracht. Te bekrachtigen in waar ze al goed in zijn. Op die manier erkenning te geven, zodat ze zichzelf leren erkennen.

Want zelfbeeld bouwt zich op vanuit hoe anderen naar je kijken.